prosa ni nanaybunso
Walang makatatalos sa hiwaga ng tadhana. Walang anumang bagay sa uniberso ang makapipigil sa makapangyarihang puwersa na nagtutulak dito upang ito’y maging ganap. Tila batu-balaning humihigop ng salamisim ang malamlam na panginorin. Pupunlaan ang ating isip at damdamin ng mga sagimsim.
At tayo, bilang alipin ng isang malawak na mundo ng misteryo ay mabibighani o di kaya’y walang lakas na magpapatianod sa hiwagang dulot nito.
Likas ito at tiyak sa makapangyarihang may likha ngunit walang kasiguruhan sa mga nilikha lamang. Waring malaon nang nakabalangkas ang kuwento ng bawat isa. Hinihimay ng tadhana ang mga pahina ng buhay. Tinutuldukan nito ang anumang materyosong paghahangad at tayo ay dadalhin sa pighati o luwalhati ng kapalaran. Ito’y makapangyarihan.
At ito’y naghari. Isang trahedya sa karagatan. Lumutang lutang ang mga inulilang pangarap sa payapang isla ng Sibuyan. Walang sinuman ang nagkahinuha sa mga pangyayari. Walang pasabi. Gumulantang na lang sa kanilang paggising ang galit ng kalikasan. Ang iba’y masuwerteng kinatigan ng kaligtasan. Ngunit malagim na pagbawi sa buhay ng ilan. Ang mga naipong karanasan ay nawalan na ng kabuluhan. Nagpapatunay na ang lahat sa mundong ito ay panandalian.
Tulad ng bagyo, lumilihis ang bawat itinakda ng tao. Trahedya. Ito ay nagbabanta. Ito ay itinadhana.
Mag-subscribe sa:
I-post ang Mga Komento (Atom)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento